می خواهم آدم خوبی باشم..

اوایل تابستان 1959

شهید چمران:من تصمیم دارم که از این به بعد آدم خوبی باشم ٬دست از گناهان بشویم ٬قلب خود را یکسره تسلیم خدا کنم ٬از

دنیا و مافیها چشم بپوشم ٬تنها ٬آری تنها لذت خویش را در آب دیده قرار دهم.من روزگار کودکی خود را در بزرگواری و شرف و

زهد و تقوی سپری کرده ام.من آدم خوبی بوده ام ٬باید تصمیم بگیرم که من بعد نیز خود را عوض کنم.

حوادث روزگار آدمی را پخته می کند و حتی گناهان ماند آتش آدمی را میسوزاند.

زمستان 1393

شیدای چمران:نگاهم را به این آبی بالای سرم می دوزم و شاید برای هزارمین بار شروع به شمارش میکنم: ٬1٬2٬3 ...انگار که

این شمردنها تمامی ندارد...کم کم اعداد و ارقام هم در حال تمام شدن هستند که نگاه خسته ی من هزار باره به پیش پایم

فرود می آید و فاصله ی بسیارم تا شمارا به رخم میکشد.فاصل ای از زمین تا آسمان...

مرا بال و پری بایذ برای طی نمودن این راه و من همانم که بال و پرم را گم کرده ام...

چه جاهل بودم که میپنداشتم می توان نور را به کوچکی قلب محدود کرد غافل از اینکه برای پذیرای نور شدن باید قلب را وسیع

کرد به وسعتش ٬و ظرف محدود قلب من را چه به خانه ی نور شدن؟؟و این بود که من بدون نور گم شدم...

مسیر من پر بود از ظلمت و بیراهه و من  گمشده ی این راه بودم...

حالا از شما میخواهم،از شما که قلبتان لبریز از نور است شما که خودتان تجلی نور هستید این بار شما دستگیر من باشید در مسیر آسمان،در مسیر رسیدن به نور...

می خواهم به آسمان برسم ،میخواهم نور را دریابم،میخواهم از این به بعد آدم خوبی باشم...از جنس خوبهایی چونچمران

+این روزها نجواهایتان حکم حافظ را دارد برای دلم نیت میکنم و دلم را به قلم شما میسپارم کاش یک اتفاق بیفتد برای دلم یک اتفاق ماندگار..

+کاملا بی ربط فقط برای یک درد قریب و فراگیر برای شهر در حسرت باران...کاش یکی بیاید و با دل همه مان زمزمه کند اللهم اغفرلی الذنوب التی تهتک العصم،اللهم اعفرلی النوب التی تنزل النقم،اللهم اغفرلی الذنوب التی تغیر النعم،*اللهم اغفرلی الذنوب التی تحبس الدعا*خدا را چه دیدی شاید با کلام امیر بغض آسمان شکست و محرم اشکهایش شدیم...